میرزا علی پسر میرزا اسحاق شیخ الاسلام ملقب به بهار ازفضلای داراب فارس است که منصب شیخ الاسلامی نیز داشته و به قضاوت مشغول بوده است.او عالمی جلیل القدر بوده و در غزل سرایی طبعی خوش داشته و در علوم عربیه و ادبیهنیز به مراتب عالی رسیده و اشعارش دلنشین است.بهار دارابی در حدود سال 1250 و اندیفوت فرموده اند.وی اهل محله ی باغ بنفش داراب بوده اند.
روایت می کنند که مرحوم میرزا محمد علی دارابی» بعداز آنکه پدرش شیخ اسحاق»-شیخ الاسلام داراب فارس-مرحوم شد، به تهران آمد که از فتحعلیشاهقاجار فرمانِ مقامِ پدر را بگیرد.مدتیدر تهران سرگردان بود.آخر به حضور مرحوم میرزا عبدالوهاب اصفهانی معتمد الدوله رفت.معتمدالدولهنشاط در آن روزها منشی الممالک یا به اصطلاح جدید، رئیس دفتر مخصوص شاهنشاهی بود.میرزامحمد علی دارابی گفت: از شرایط کلی شیخ الاسلامی، بی سوادی و بی دیانتی است و من جامعهر دو شرطمم، در این صورت چرا مرا این قدر معطل می فرمایید؟ همان روز حکمش صادر شد.
وی دارای دیون اشعار نیز می باشد و برجسته ترین غزلوی بدین شرح است:
خال به کُنجِ لب یکی، طره مشکفام دو
وای به حال مرغِ دل، دانه یکی و دام دو
جز رخ ماه طلعتان زیر کمند گیسوان
کس نشنیده در جهان، صبح یکی و شام دو
محتسب است و شیخ و من، قصه عشق در میان
از چه کنم مُجابشان، پخته یکی و خام دو
این دل و جان خسته را، همره باد کرده ام
قاصد نیک پی ببر، نامه یکی پیام دو
حال من و نگار من جسم دو است و جان یکی
هست فسانه ای عجب شخص یکی و نام دو
وعده وصل می دهی، لیک وفا نمی کنی
من به جهان ندیده ام، مرد یکی، کلام دو
منابع:فارسنامه ناصری، حدیقه الشعرا، مجله یغما، 1327،ص66
درباره این سایت